Nowy etap edukacyjny...

Czasem odnoszę wrażenie, że co bym nie wybrała komuś zawsze nie będzie to odpowiadało...
Wczoraj mieliśmy spotkanie o edukacji, szkołach, przedszkolach i znów przypomniało mi się jak inni pukali się w głowę co ja robie- przenosze Oliwka z przedszkola specjalnego, do prywatnego? żeby to chociaż integracja, ale prywatne???
Tak wspólnie rodzinnie i z terapeutami podjeliśmy tą decyzje, Oliś najpierw chodził do swojego nowego przedszkola w piątki, później miał superwizje z terpautą głównym z Jasia i tu dostaliśmy zielone światło- tak to dobre miejsce dla Oliwka i Oli daje tam radę!
Wybór wiązał się jak później się okazało z niepotrzebnym strachem, bo Oli uwielbia swoje przedszkole, dzieci i ciocie. Odnalazł się świetnie i fajnie idzie do przodu.
Dla nas jest to ciężki kawałek chleba, bo w JiM mieliśmy wszystko na miejscu, tu musimy wozić, kombinować jak pogodzić odbiory dzieci z dwóch innych placówek i jeszcze zdąrzyć na wszystkie prywatne terapie- efekt codziennie wracamy do domu 18-19. Jednak uważam, że warto.
Obecnie jesteśmy w trakcie odraczania Oliwka od szkoły, dając mu szanse na kolejny rok wśród zdrowych dzieci i tu znów pojawia się pukanie w głowe i pytania czemu po tak dobrej przygodzie ze "zdrowymi" dziećmi, wybieracie placówke specjalną- integracja i jeszcze raz integracja.
Tu postaram się wyjaśnić, wg tego co słyszę od rodziców dzieci szkolnych, integracji daleko do koloru różowego, dzieci często dają rade do 3 klasy, a póżniej schody, schody, schody, szarpanie...
Nie dla nas to , wole zapewnić mu bezpieczne miejsce, gdzie będzie szczęśliwy, mam oczy i uszy i mimo iż kocham bardzo swoje dziecko wiem, że mówi słabo i nie wyraźnie. Wiem, że nie zrozumie żartu czy metafory.
Nie chce później dostarczać mu niepotrzebnych zmian, bo miałam ambicje, a on nie dał rady, ma nerwice, czy stany lękowe.
Marzy mi się klasa na jego poziomie intelektualnym, gdzie będą powoli zdobywać wiedze, pisać czy liczyć, ale w tempie w jakim sobie poradzą, szytym na ich miarę i możliwości, gdzie staną się samodzielni, bo będą czuli się bezpieczni, czego nie osiągną w miejscu dla nich nieprzyjaznym.
Tu pojawia się kolejne pytanie " czemu klasyfikujesz dzieci?". Może fakt to nie wypada i nie ładnie, w przedszkolu grupy mieszane były jak najbardziej wg mnie trafione, bo wiem, że od dziecka tzw niskofunkcjonującego to wysokofunkcjonujące też może wiele zyskać. Jednak szkoła to już nieco inna jednostka, o ile na zajęciach muzyczno- platycznych każdy się czymś zajmie, o tyle co ma robić dziecko piszące czy liczące z tymi co nie mają pojęcia o czym mowa- okazuje się, że albo jedna grupa albo druga śpi na zajęciach.
Na jakim poziomie oceniam Olka ? Na tym pośrodku, bo mowa słaba, nie zawsze skupiony, napisze liczby do 99 , ale nie umie ich odczytać, napisze kilka znanych mu słów, w tym swoje imie od przodu i od tyłu, ale nowych już nie napisze, więc do wysokofunkcjonujących nam brakuje i nawet się z nimi nie porównujemy, bo nie ma co się spalać.
O odroczeniu kolejny post napisze jak ochłone pókico za świeży temat i nadal mam nerwy, jedno pewne w przedszkolu zostajemy na kolejny rok

Metabolika

Wczoraj trafiliśmy do neurologopedy klinicznego i dostaliśmy tyle informacji, że głowa nas boli....

Najważniejsza dla nas jest taka, że Oli ma podejrzenie bawolego języka, gdyż wygląda on bardzo nieciekawie ( nie mówiąc o tym jak wygląda język taty Oliwka) oraz, że mimo dwóch litrów dziennie wypijanego mleka, najprawdopodobniej nie przyswaja wapnna, gdyż ma bardzo brzydkie paznokcie.

I tu mam nerwy, bo język widziało wielu specjalistów, mąż miał powiedziane, że niektórzy tak mają. Więc to, że robi się taki Mai i Oliwkowi nas nie dziwiło.... Teraz musze wyłudzić skierowanie na oddział metaboliczny czym prędzej, sugerowany oddział w CZD.

Wydawało się, że wszystkie diagnozy za nami, jednak jeszcze pobadać się musimy i stresik się zrobił....

Gdzieś to idzie genetycznie, powiedziałabym, że Majeczce język pęka bardziej niż Olisiowi, więc może i o genetyke zawadzimy, póki co strach się bać, czy skierowanie dostaniemy...

Nowy rok, nowe wyzwania

Oliś coraz więcej wypowiada pojedyńczych słów, jednak słabo wyraźnie i bez prawidłowego szyku zdań, o odmianie nie wspominając. Mieliśmy kupić słuchawki Forbrain, ale logopedzi nie byli przychylnie nastawieni... Będziemy walczyć wlanymi siłami, zaangażujemy przedszkole, bo to dla nas numer jeden tegorocznej edukacji. Nie ilość nowych słów, a jakość wypowiedzi.
Oliwier musi w końcu załapać, że te pojedyńcze słowa można łączyć.

30 stycznia czeka nas nie lada przyjemność, czyli wizyta w PPP - chcemy odroczyć Oliwka od szkoły. To jeszcze nie jego czas, nie żebyśmy marzyli, że w ciągu roku podciągnie się do poziomu integracji, ale chcemy, aby pewne większe braki jeszcze zniwelować.

W święta trochę odpoczeliśmy od terapii, efekty od kilku dni już widać, wróciliśmy do niekończących się skoków, rozbierania, chodzenia w kółko, więc od jutra wracamy ze zdwojoną siłą...

3 seria Tomatisa

Jutro ostatni dzień trzeciej serii tomatisa, Oli znosił słuchanie bez problemu, jakby to codzienność była.
Z efektów na dzień dzisiejszy to chłopak nam się rozśpiewał, może pojawią się jakieś nowe na co oczywiście czekamy.
W trakcie Tomatisa Oli miał okazje także ponosić przez chwile słuchawki Forbrain, zdziwienie po usłyszeniu swojego głosu bezcenne :) zbieramy środki na nie obecnie, gdyż wydają nam się kolejną szansą na mowe płynną i wyraźniejsze wypowiadanie słów które zna, a mówi dosyć kiepsko, niestety nie każdy go rozumie.

Podczas Tomatisa zauważyliśmy także dużą tęsknote za dziećmi, Oli codzień upewniał się, że do nich jedzie, a w środy kiedy nie opłacało nam się zupełnie jechać do przedszkola, była gehenna - szarpanie, rozpacz.... Oliś uwielbia swoje przedszkole, co nas ogromnie podbudowuje, że był to najlepszy wybór jaki mogliśmy zrobić.

Od wtorku nasz chłopak zaczyna naukę jazdy na łyżwach, troche jestem w strachu, ale skoro przedszkole się podjeło to jedynie prosimy o kciuki :)

Z całego serca dziękujemy :*

Chcemy serdecznie podziękować za wszysykie wpłaty z 1%, pomogą nam one sfinansować 7 mcy zajęć SI i terapii relacji. Dzięki czemu Oli z pewnością zyska na samodzielności i lepszemu rozumieniu samego siebie.
Dziękujemy także za zeszły rok , gdzie pieniądze pomogły m.insfinansować nam obecnie trwającą trzeciom serie Tomatisa, jak i pozostałe dwie.
Dziękujemy za turnus i wiele godzin różnych terapii.
Bez z Was wiele by nam się nie udało.

nowy rok, nowe miejsca i stare klimaty

Pierwszy tydzień września nie należał do lekkich, Oli mimo iż znał swoje przedszkole płakał i wołał, że "chce tam"- wskazując stronę JiM, sprawę ułatwiał nam na szczęście kumpel z JiMowej grupy przedszkolnej Antoś, chłopaki razem ruszyli w tzw. "normalny świat'.
W tym roku chłopcy są prawie cały czas razem :) w przedszkolu to jedno, ale i terapie mamy ustawione wspólnie lub wymiennie.
Na chwilę obecną prócz zajęć przedszkolnych mamy:
- TUS 1h
- Terapie relacji 2h
- Klubik z muzykoterapią 3 h
- SI 1h
- Zajęcia pedagogiczne 1h
Niestety nowe przedszkole jest dosyć daleko od wszystkich naszych placówek terapeutycznych i dojazd jest ciężki i długi jak się prawka nie ma i jeździ MPK, więc ciężko nam dograć sprawę dwóch brakujących godzin w JiM. Więc czekamy na logopedie i SI,które mieliśmy w JiMie.
Nie ma co ukrywać było nam dużo wygodniej logistycznie w JiM, bo miał swoje 5h w czasie zajęć przedszkolnych,a nam na dojazdy zostały już tylko 3 zajęcia poza placówką, ale nikt nie obiecywał, że będzie lekko.
W przedszkolu Oli się odnalazł, chodzi chętnie, ciocie miłe, współpracujące, uczestniczące w szkoleniach w miejscach, gdzie chodzą nasi chłopcy, aby praca była spójna. Jasne musimy się jeszcze dograć,ale to trzeba troche czasu, najważniejsze, że chłopcy fajnie się czują.

Zdjęcia dzięki fanpage fb Akademii Malucha

wakacje upływają jak z bicza strzelił

Wakacje rozpoczeliśmy pracowicie na turnusie, po powrocie jednak postanowiłam Olisiowi dać ttroche odpocząć zrezygnowaliśmy z zajęć dodatkowych bo pieniędzy na subkoncie niewiele zostało trzeba się ograniczyć, ale trzeba też odpocząć
Jednak Oli bez żadnej terapii cofnął by się nam w tempie astrononicznym, więc terapie z JiM nadal kontynuowane, Oli zaraz po turnusie wbiegł do przedszkola z wielkim uśmiechem, aż było miło popatrzeć.
Oliś po turnusie się roztroił, ale spodziewaliśmy się tego i już z turnusu monitowałam,  że z nim nie fajnie. Niestety tyle czasu przed kompem zrobiło swoje, najgorszą stratą jest znów praktycznie zerowy kontakt wzrokowy...
Z nowości pojawiło się łobuzowanie, Oli psoci i wtedy kontakt wzrokowy ma fenomenalny. Najlepiej jest robić na złość temu co najgłośniej krzyczy czy wygląda najgroźniej czyli dziadkowi. Wierzcie mi, że dziadek ma taki ton i posture, że nikt mu nie podskoczy, a Olek tylko liczy na to, że dziadek się zdenerwuje wtedy jest radocha.
Ostatnio razem z Mają mieli karne jeżyki za psocenie, Maja jęczała, a Oli się rechotał , aż prawie czkawki dostał i taka to była kara.
Od wczoraj też Oli wykazuje wielką chęć bycia z dziećmi i do domu wracać nie zamierza, a jak już musi to robi to z wielkim fochem. Jak widać czy fundacja czy przedszkole w którym będzie od września sprawia mu wielką frajde i do domu wychodzi się z fochem :)

Powoli przeglądamy oferte zajęć na nowy rok szkolny i już mam chrapkę na zajęcia z TUS w Fundacji Zrozumieć Autyzm, w październiku kolejna seria Tomatisa. Już pojawia się wiele propozycji szkoleń na które z chęcią bym poszła, fajnie rosną oferty w sprawdzonych przez nas placówkach, a to ogromnie mnie cieszy :)