nie odpuszczę, a co...

Choroba Oliwka postanowiła chyba zostać z nami na święta, a w każdym bądź razie tak to wygląda... Jajka jej się zachciało, czy co?? Do kataru, kaszlu, nie spadającej gorączki doszło nam jeszcze zapalenie ucha.... Ponieważ nasza Pani doktor jest na urlopie, nie szłam do jej zastępstwa po kolejny syropek na nic, tylko wybraliśmy się tym razem do naszego fundacyjnego doktora (kolejny raz można liczyć na fundację) dostaliśmy nową torbę leków, ale wreszcie coś ruszyło, nie ma już gorączki uffff. Ale siedzimy w domu do końca tygodnia, chciał nie chciał musimy.... Bo ucho zainfekowane, zatoki to samo i powiększone migdały, wreszcie ktoś określił co nam dolega, a nie dał kolejny cudny syrop.
Już byłam na skraju wyczerpania nerwowego, bo Oli nie je od soboty wieczór, picie wmuszane, leków miliony do łykania, dziecko leciało przez ręce i bałam się, że zbliża się nieuniknione, czyli szpital...
Więc nie wiem komu mam dziękować za naszego kochanego doktora, który postawił Olka na nogi. Ucho już mniej boli i nie muszę z nim leżeć w łóżku, bo chłopina się już nawet lekko rusza :)
Maja była wczoraj Zosia samosia, bo mama wciąż leżała w łóżku z Olim.

Wstyd się przyznać, ale w całej tej chorobie wczoraj miałam mnóstwo radości, bo wstaliśmy rano, oli pól przytomny, ale woła mnie:
- Mamoooooo
- Tak Olinku, co tam???
- Uchooo, boliiiiii- i wskazał palcem
Tak mi było go żal, cierpiał biedny, ale kurczaczki pierwszy raz w życiu powiedział mi, że go boli. Więc była mega radość przeplatana z współczuciem.

Koniec końców marzec okazał się najbardziej chorobowym miesiącem, na leki wydaliśmy ponad 400zł, oby kolejne miesiące oszczędziły dzieciaki i ich żołądki, a przy okazji nasze portfele.

za tydzień 2 kwietnia- Światowy dzień  świadomości autyzmu- nie zapominajmy o tym i zaświećmy na niebiesko, bo autystyków jest coraz więcej wg statystyk 1/88