Wielka niewiadoma

Wczoraj obejrzałam filmik polecony przez mamę Justynki i oczywiście juz pojawiło się wielkie przerażenie w oczach. Jak to dalej będzie.
Oboje z mężem jesteśmy pod wrażeniem budynku i jego przystosowania do nauki życia prawie dorosłych autystów, te zaaranżowane uliczki, bankomaty, sklepy itd.
W żadnym z bohaterów nie znalazłam za bardzo cech podobnych do Oliwka, może dlatego, że oni rzeczywiście dosyć nisko funkcjonowali. Ale jaką nadzieję niesie jeden z nich, który zna chiński i pisze książkę :) Wyszedł z ciężkiego autyzmu, na korzyść dobrego, choć oczywiście nie idealnego  funkcjonowania.
Pojawiła się tez historia agresywnego nastolatka i to jest to czego chyba ja boję się najbardziej, że hormony namieszają w głowie i nie będziemy w stanie sobie radzić, ja jestem mała i chuda, nie poradziła bym sobie z takim nastolatkiem jak mój brat (12lat). Mnie czasem wiatr jest w stanie popchnąć na ulicy, więc o czym mowa. Już teraz reaguje bardzo ostro gdy Oli ma jakiś pomysł boksowania innych itp. Ale to nie jest jedna historia, znam historie wielu nastolatków właśnie agresywnych, więc pewnie też z tego powodu ta myśl nie daje mi spokoju.
Na dzień dzisiejszy nie wyobrażam sobie spojrzeć mu w twarz i sobie w twarz i powiedzieć "synu zawaliłam, nie dałam rady, nie mam sił". To jest tak ciezka decyzja i niemoc, że naprawdę nie umiem tego ogarnąć. Każdy pyta czemu wychodzę do przodu, ale ja już taka jestem układam wszelkie scenariusze. Po co?? Nie wiem, może po to, aby być na to jakoś trochę przygotowana??

Co u nas ?? choroba Oliwka praktycznie puściła, Maja też lepiej, gorzej ze mną boli mnie przeraźliwie głowa, że aż robi mi się nie dobrze :(
Za to Oli wczoraj postanowił mi poprawić humor i znów wrócił do zajęć plastycznych, troszkę pomalowaliśmy, nieco więcej polepiliśmy plasteliny. I fajnie bo nie chciał lepić sam, a ze mną :D, więc pilnie współpracowaliśmy.